ΑΠΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΣΤΗΝ ΟΙΚΙΑ ΚΟΝΤΑΞΗ ΣΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ
ΜΕ ΘΕΜΑ: «Μια προσέγγιση στην Παγκοσμιοποίηση»
Ομιλία για την Παγκοσμιοποίηση
Από τον κ. Ηλία Λ. Κατσιάμπα, δημοσιογράφο, συγγραφέα, εκδότη
της καθημερινής εφημερίδας των Τρικάλων «Η ΕΡΕΥΝΑ»,
Πτυχιούχο φυσικής αγωγής και δασκάλου Γιόγκα,
Πιστοποιημένου μέλους της Διεθνούς Ένωσης Δασκάλων Γιόγκα
Μαθητή του σύγχρονου Έλληνα Μύστη
Νικολάου Α. Μαργιωρή (1913-1993)
Τρίτη 28 - 5 – 2002
Δημοσιεύουμε την ενδιαφέρουσα ομιλία του κ. Ηλία Κατσιάμπα με θέμα την Παγκοσμιοποίηση που διεξήχθη στο κτήμα του κ. Βασίλη Κονταξή με αφορμή το Συμπόσιο που διοργάνωσε με την παρουσία και την συμμετοχή εκλεκτών συμπολιτών μας.
Παγκοσμιοποίηση, μία λέξη που ταλάνισε και ταλανίζει πολλαπλά και πολύπλευρα, σπανιότερα θετικά και ως επί το πλείστον αρνητικά την σύγχρονη εποχή που διανύουμε.
Γενικά θα λέγαμε ότι ο όρος παγκοσμιοποίηση αναφέρεται σε κάθε μορφής δραστηριότητα, σε κάθε τομέα δράσης (οικολογικό, διατροφικό, οικονομικό, επιστημονικό, κοινωνικό, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, πολιτικό, στρατιωτικό, θρησκευτικό, πολιτιστικό, φιλοσοφικό) που φαίνεται να χάνει τα χθεσινά ευδιάκριτα και σχεδόν δογματικά παγιωμένα όριά του και να ανοίγεται σε ένα «χωρίς όρια και χωρίς σύνορα», νέο παγκόσμιο τοπίο διασύνδεσης και έντονου αλληλοεπηρεασμού απάσης της οικουμένης που δύσκολα είναι αντιληπτό και καταληπτό στο μέσο ανθρώπινο Νου.
Ως φυσικό επόμενο η δυσδιάκριτη και δυσθεώρητη αυτή ΝΕΑ πρωτόγνωρη πραγματικότητα που ανατέλλει αλλοιώνει την παλαιά στενή αντίληψη που διατηρούσαμε για τον κόσμο που μας περιβάλλει και μας εντάσσει πλέον δυναμικά στα παγκόσμια προβλήματα και στις παγκόσμιες προκλήσεις και αντιθέσεις που παρουσιάζονται με πολλές όμως ασφαλώς δικαιολογημένες επιφυλάξεις, ανησυχίες, άγχη, φοβίες, εντάσεις, συρράξεις και ακόμη ακόμη δυναμικές αντιδράσεις άρνησης προς αποφυγή φανταστικών αλλά και πραγματικών κινδύνων.
Στον όρο Παγκοσμιοποίηση θα εντοπίζαμε δύο διαφορετικές τάσεις.
Μία άκρως επικίνδυνη που την βλέπουμε ήδη να υπολανθάνει στις μέρες μας και μία δεύτερη δειλά αναπτυσσόμενη που πρέπει να αποτελεί σταθερό στόχο της ρέπουσας προς ωρίμανση ανθρωπότητας.
Η πρώτη τάση που είναι και η επίφοβη, η σοβαρή κινδύνων και η υφέρπουσα αφορά μια μελλοντική απολυταρχική παγκόσμια υπερκυβέρνηση που ως «Κέρβερος» θα επιβουλεύεται ή και θα χειραγωγεί τις ελευθερίες και τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου και κάθε χώρας υποτάσσοντάς τα στα κελεύσματα του οιουδήποτε συμφέροντος των ολίγων εξουσιαστών εις βάρος των πολλών.
Η δεύτερη τάση που είναι κατά την γνώμη μας και επιθυμητή (αναγκαία), είναι η «απώλεια» των χθεσινών και προφανώς ανεπαρκών τρόπων γνώσης, σκέψης και δράσης που θα αποδειχθούν εκ των πραγμάτων εντελώς ακατάλληλοι και ανίσχυροι να καθοδηγήσουν τον άνθρωπο υπό την νέα ιδιότητά του, ως παγκόσμιου πολίτη του πλανήτη με ουσιαστικά δικαιώματα και υποχρεώσεις, που θα πρέπει πλέον η σκέψη του να απαγκιστρωθεί από το στενό ατομικό συμφέρον ή από το στενά νοούμενο φυλετικό και κρατικό συμφέρον και να απλωθεί στο συλλογικό ΕΙΝΑΙ απάσης της Οικουμένης και στον δυνατόν καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης κάθε προβλήματος που αν δεν συνυπολογισθεί και αν δεν δρομολογηθούν οι ενδεδειγμένες παγκόσμιες καθοριστικές λύσεις μεσομακροπρόθεσμα θα επιφέρει τα δυσμενή αποτελέσματα επί του συνόλου του πλανήτη Γη και επί κάθε έμβιας υπάρξεως.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη η μόνη ουσιαστική άμυνα που έχει ο άνθρωπος απέναντι σε κάθε πιθανά αναπτυσσόμενη κακέκτυπη και κακόβουλη μορφή παγκοσμιοποίησης είναι η αυτοκαλλιέργειά του (η ενδοσκόπηση του εαυτού του. Οι τρόποι αντίδρασης έπονται ή και προλαμβάνονται).
Ακόμα πιο συγκεκριμένα είναι η ευρεία διδασκαλία του εν πολλοίς άγνωστου πρακτικού τρόπου διεκδίκησης και προσέγγισης του Γνώθι Σεαυτόν των προγόνων μας (δηλ.: η Εσωτερική Παιδεία) καθώς και η αδογμάτιστη εν Χριστώ Ζωή.
Εάν αυτοί οι δύο φάροι - τα δύο πρότυπα Φωτός (φιλοσοφία και θρησκεία) -παράλληλα με την υψηλή ποιοτική εξωτερική μόρφωση- καταστεί δυνατόν να δομήσουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου δεν θα βρει πλέον εύκολα έδαφος να παρουσιαστεί το φαινόμενο της οιασδήποτε μορφής αλλοίωσης των συνειδήσεων που μοιραία θα επιφέρει την παρεκτροπή από μια υγιή, ποιοτική, με αυτοδιάθεση και αυτονομία, ανθρωπιστική και ουσιαστική παγκοσμιοποίηση, που θα σέβεται εξίσου όλα τα παιδιά του κόσμου και του όποιου πολιτισμού φέρουν καθώς και της Ανωτέρας Δύναμης όπως ο καθείς δύναται να την κατανοήσει και να την αποδεχτεί.
Αν και τα παραπάνω φαντάζουν λίγο ρομαντικά στην ακρωτηριασμένη από ηθική εποχή μας οφείλω να διευκρινίσω ότι τα μέσα για την ανασκευή των εαυτών μας από την αρχαιότητα έως και σήμερα υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Σε μας πάντα εναπόκειται να τα αναζητήσουμε και να τα προωθήσουμε εάν θέλουμε πραγματικά μία αναγεννημένη κοινωνία, απαλλαγμένη από ακραία πάθη, αγκυλώσεις, μικρότητες, ατομικές και συλλογικές ιδιοτέλειες, με εμπέδωση πρώτα μέσα μας της Ειρήνης, της Δικαιοσύνης, της Ελευθερίας, των Πανανθρώπινων Αξιών και Ιδανικών, και κατόπιν έξω μας, ώστε να μιλάμε υπεύθυνα με ειλικρίνεια και ιδίαν γνώση για προσπάθεια ελέγχου και συμμετοχής στην λύση κάθε υπαρκτού και ζέοντος τοπικού και ταυτόχρονα παγκόσμιου προβλήματος.